میمانند ؟ !

روئیای وصال (۱۳/۲/۱۳۸۷) !

چندیست که دیدار تو را منتظرم من
چندیست که  در خواب تو را مینگرم من
چندیست  که با ماه در آن خلوت شب ها
با یا د رخت تا   به سحر   می سپرم   من
چندیست که بیچاره دلم بی سر و  سامان
چندیست که با سیل غمان سر به گر یبان
چندیست که  فرهاد بخواند غزل من
مجنون ؛ کند چاره ی درد دگر من
داغ دل من را  که  لاله دید ، بپژمرد
ای وای از این بلبل بی بال و پر من
کابوس  فراقت  بچید   بال  و   پرم را
رؤیای  وصالت  بود  امید  دل  من  

...!

یادش بخیر !

   یادش بخیر، در آسمان روئیاها تا خود ماه پرواز میکردم ...

                                             بالهای من از جنس سکوت تو بود !

                                        سکوتت را که شکستی ؟!

                                                     . . .   !

رهگذر میگذرد !

آنچه بر لوح زمان میماند راه و رسم سفر است !

رهگذر میگذرد ...